ავსა კაცსა ავი
სიტყვა ურჩევნია სულსა, გულსა
ავსა კაცსა ურჩევნია, ავსამცა რას ადრე სცნობდა
არ- დავიწყება მოყვრისა აროდეს გვიზამს ზიანსა
არ შეუდრკების ჭაბუკი კარგი მახვილთა კვეთასა
არ იცი ვარდნი უეკლოდ არავის მოუკრებიან
ასი ათასსა აჯობებს, თუ გამორჩევით მქმნელია
არვის ძალუც ხორციელსა განგებისა გარდავლენა
არ იხმარებ, რა ხელსა ჰხდი საუნჯესა დაფარულსა?
ბოროტსა სძლია
კეთილმან, არსება მისი გრძელია
ბოროტიმცა რად შეექმნა კეთილისა შემოქმედსა
ბოლოდ ყოვლი დაფარული საქმე ცხადად გამოცხადდეს
ბრძენი, ვინ ბრძენი, რა ბრძენი, ხელი ვითა იქმს ბრძნობასა
გრძელი სიტყვა
მოკლედ ითქმის, შაირია ამად კარგი
გველსა ხვრელით ამოიყვანს ენა ტკბილად მოუბარი
გონიერთა მწვრთელი უყვარს, უგუნურთა გულსა ჰგმირდეს
გასტეხს ქვასაცა მაგარსა გრდემლი ტყვიისა ლბილისა
დიდი ლხინია ჭირთა
თქმა, თუ კაცსა მოუხდებოდეს
დიდთა ხეთა მოერევის, მცირე დასწვავს ნაპერწკალი
ერთგულთათვის კარგი
ნუ გშურს, ორგულიმცა შენი კვდების
ვჰგმობ მუხთალსა
საწუთროსა, ზოგჯერ უხვსა, ზოგჯერ ძვირსა
ვინ მოყვარესა არ ეძებს, იგი თავისა მტერია
ვერ დაიჭირავს სიკვდილსა გზა ვიწრო, ვერცა კლდოვანი
ვჰგმობ კაცსა აუგიანსა, ცრუსა და ღალატიანსა
ვა,სოფელო რაშიგან ხარ, რას გვაბრუნებ, რა ზნე გჭირსა
ვარდი ვერ არის უმზეოდ, იყოს, დაიწყებს ჭნობასა
ზოგჯერ თქმა სჯობს
არა-თქმასა, ზოგჯერ თქმითაც დაშავდების
ზოგჯერ მზეა და ოდესმე ცა რისხვით მოუქუხდების
თუ თავი შენი შენ
გახლავს, ღარიბად არ იხსენების
თუ ლხინი გვინდა ღმრთისაგან, ჭირნიცა შევიწყნაროთა
თვით რაცა ბრძანოთ,მართალ ხარ,სხვა სხვისა ომსა ბრძენია
თუ არ მოგყვეს საყვარელი, შენ მას მიჰყევ, რაცა სწადდეს
თუ ყვავი ვარდსა იშოვნის, თავი ბულბული ჰგონია
თქმულა: სიწყნარე გმობილი სჯობს სიჩქარესა ქებულსა
თქვა: ყვავი ვარდსა რას აქნევს ანუ რა მისი ფერია
იგი წავა და სხვა
მოვა ტურფასა საბაღნაროსა
იადონი მაშინ მოკვდეს, ოდეს ვარდმან იდამჭნაროს
იგი მიენდოს სოფელსა, ვინცა თავისა მტერია
კაცი ბრძენი ვერ
გასწირავს მოყვარესა მოყვარულსა
კოკასა შიგან რაცა დგას, იგივე წარმოსდინდების
კარგი მიჯნური იგია, ვინ იქმს სოფლისა თმობასა
კაცი ცრუ და მოღალატე ხამს ლახვრითა დასაჭრელად
კარგი საქმე კაცსა ზედა აზომ თურე არ წახდების
კაცი არ ყველა სწორია,დიდი ძეს კაცით კაცამდის
ლეკვი ლომისა სწორია,
ძუ იყოს, თუნდა ხვადია
მაგრა თუ ჭირსა
არ დასთმობ, ლხინი რა დასათმობია
მტერი მტერსა ვერას ავნებს, რომე კაცი თავსა ივნებს
მაგრა ღმერთი არ გასწირავს კაცსა, შენგან განაწირსა
მას მკურნალმან რაგვარ ჰკურნოს, თუ არ უთხრას, რაცა
სჭირდეს
მოყვარე მტერი
ყოვლისა მტრისაგან უფრო მტერია
მაშინ ლხინი ამო არის, რა გარდიხდის კაცი ჭირსა
ნეტარ მამაცი სხვა
რაა, არ გაძლოს, რაცა ჭირია
ოდეს კაცსა დაეჭიროს,
მაშინ უნდა ძმა და თვისი
ოდეს ტურფა გაიაფდეს,აღარა ღირს არცა ჩირად
პურად ავი მასპინძელი
მოგვეგებვი ომად წინა
პატრონისა ვერა-მჭვრეტმან, ყმამან რამცა გაიხარნა
რასაცა გასცემ შენია, რასც არა, დაკარგულია
რაცა ღმერთსა არა სწადდეს, არა საქმე არ იქმნების
რა მისჭირდეს,მაშინ უნდა გონებანი გონიერსა
რამცა სადა გაუმარჯვდა კაცსა,ფიცთა გამტეხელსა
რაღაა იგი სინათლე, რასაცა ახლავს ბნელია
რაც არა გწადდეს იგი ქმენ,ნუ სდევ წადილთა ნებასა
რასცა მიწვრთიხარ, იწვართე, გკადრო:უწვრთელი ვირია
სჯობს უყოლობა
კაცისა მომდურავისა ყოლისა
სჯობს სიცოცხლესა ნაზრახსა სიკვდილი სახელოვანი
სჯობს სახელისა მოხვეჭა ყოველსა მოსახვეჭელსა
სხვადასხვა ჭირი ჩემზედა არ ახალია, ძველია
სჯობს საყვარელსა უჩვენნე საქმენი საგმირონია
სხვისა სხვამან უკეთ იცის სასარგებლო საუბარი
საბრალოა სიყვარული კაცსა შეიქმს გულ-მოკლულად
სიცრუე და ორპირობა ავნებს ხორცსა, მერმე სულსა
ტერფით თხემამდის
გაუხდა მას მეტი საკვირველობა
უხვი ახსნილსა
დააბამს,იგი თვით ების,ვინ ების
უხვად გასცემდი,ზღვათაცა შესდის და გაედინების
უმსგავსო საქმე ყოველი მოკლეა, მით ოხერია
უბოროტო ვის ასმია,რაცა საქმე საეშმაკო
ფათერაკი სწორად
მოკლავს, ერთი იყოს თუნდა ასი
ქმნა მართლისა
სამართლისა ხესა შეიქმს ხმელსა ნედლად
ღარიბი მოვკვდე
ღარიბად, ვერ დამიტიროს მშობელმან
ღმერთსა შემვედრე, ნუთუ კვლა დამხსნას სოფლისა შრომასა
ღმერთმან მოგვხედნა თვალითა,ზეგარდმო მონახედითა
ღმერთმან ქმნას და კვლაცა გნახო ალვა მორჩი, განაზარდი
ყოლა ლხინთა ვერ
იამებს კაცი ჭირთა გარდუხდელი
ყვავი ვარდსა რას აქმევს ანუ რა მისი ფერია
ყოლა ჭირი არ ეგების, თუმცა ლხინმან არ დასძლია
შენ ვერას ირგებ,
მე გარგებ, ძმა ძმისა უნდა ძმობილი
შიში ვერ იხსნის სიკვდილსა,ცუდნიღა დაღრეჯანია
შიგან მათთა საბრძანისთა თხა და მგელი ერთად ძოვდეს
ჩქარად ეცეს, ვერ
გაუძლებს გული ლხინსა მეტის-მეტსა
ცდების და ცდების,
სიკვდილსა ვინ არ მოელის წამისად
ცუდთა კაცთა საუბარი კაცსა მეტად დააჭმუვნებს
ძნელია პოვნა კაცისა
ღმრთივ ზეცით განაწირისა
წყლულსა დანა ვერა
ჰკურნებს, გაჰკვეთს, ანუ გაამსივნებს
წესი არის მამაცისა მოჭირვება,ჭირთა თმენა
ჭირსა შიგან გამაგრება
ასრე უნდა, ვით ქვითკირსა
ჭირსა გადრეკა რად უნდა, რა სასაუბრო პირია
ხამს თუ კაცი არ
შეუდრკეს, ჭირს მიუხდეს მამაცურად
ხამს მამაცი გაგულოვნდეს,ჭირსა შიგან არ დაღონდეს
ხამს სიყვარული მოყვრისა,უხვისა,უშურველისა
ხამს, თუ კაცმან გონიერმან ძნელი საქმე გამოაგოს
ხამს მოყვარე
მოყვრისათვის, თავი ჭირსა არ დამრიდად
ხსოვნა არა ხამს ჭირისა, ვით დღისა გარდასრულისა
ხელმან ვარდი რად იხელთა, რადგან ასრე ვერ მოჰკრეფდა
ხამს სტუმარი სასურველი, მასპინძელი მხიარული
ხამსცა, კაცმან სასიკვდილოდ თავი ჭირსა არ დაჰრიდოს
ჯოგი მისია,ვინ
მტერსა ჰკრავს ხმალსა არ აკვნესებსა
ჯაჭვ-მუზარადი ალმასი, ხრმალი ბასრისა მჭრელიო
ჰკითხე ასთა,ჰქმენ
გულისა, რა გინდა ვინ გივაზიროს
თუ შეგიძლიათ ყველა აფორიზმი და თან თავების მიხედვით რო დაწეროთ?
ОтветитьУдалить